Czy zastanawiałeś się kiedyś nad tym, jak wygląda życie pisarza? Czy wiesz, że jest ono niekończącą się gonitwą za weną, próbą uchwycenia tego, czego tak realnie nie da się uchwycić? Czy wiesz, że wspaniała książka powstaje w znoju, w pocie czoła i naznaczona jest wręcz krwią autora? O ile wydaje Inni ludzie się, że wystarczy usiąść przed komputerem i zacząć pisać, to jesteś w wielkim błędzie. Praca autorska to ciężka harówka, może dosłownie ciężka od pracy w kopalni, bo nie niszczy ciała, ale maksymalnie wykorzystuje umysł i czasami nawet zderza go z ziemią.
Nawet prosta historia wymaga połączenia faktów, nadania jej tej spójności, opisania wiarygodnymi i naturalnymi dialogami, które nie będą gryzły się z charakterystyką bohaterów. Książkę piszę się etapami, najpierw produkujemy jej szkic, a do tego szkicu wykorzystuje się taktykę płatka śniegu. Wszystkie książki warte przeczytania mniej lub bardziej, niemniej jednak praktycznie w każdym momencie bazują na tej technologii. Pisarz oczekuje na wenę, każdego dnia chwyta za pióro i zaczyna wzbogacać swoją historię. Raz muza jest dla niego łaskawa i daje mu potok myśli, które płyną niczym dzika rzeka i których w żaden sposób nie da się ujarzmić. Innym razem wena odchodzi, a pisarz zostaje z pustymi rękami. Ciekawe książki nie powstają ot tak sobie, one są wynikiem tych przypływów weny, a na oficjalnej premierze kobiety i mężczyźni gratulują autorowi, wychwalają jego dzieło. On sam tylko wie, jaką drogę musiał przejść, ażeby spłodzić coś, czym w chwili obecnej zachwyca się tak dużo osób. Drogę przez mękę, niemniej jednak do sukcesu.
Zobacz także: dobre książki
